Broedt van Petsjora-stroomgebied, Rusland, oostwaarts door Siberië; overwintert van Irak en Pakistan oost tot Noord-India maar ook in klein aantal in West-Europa.

Zang en roep vormen een goed onderscheid met Tjiftjaf P collybita. Recente genetische onderzoeken hebben laten zien dat deze voormalige ondersoort van Tjiftjaf ook op uiterlijk is te herkennen en dat in oktober-november meer dan 2% van alle doortrekkende tjiftjaffen Siberische zijn, terwijl Siberische niet zelden overwintert.

Vóór het eerste genetische onderzoek in 2009-11 (Dutch Birding 34: 386-392, 2012) werden Siberische Tjiftjaffen met wat groen-geel in het kleed vaak als Scandinavische Tjiftjaf P c abietinus gedetermineerd. Dankzij dit onderzoek werd echter duidelijk dat dit toch Siberische betrof. Ook bleek er geen kenmerk of combinatie van kenmerken te zijn waarmee abietinus met zekerheid kan worden onderscheiden van nominaat Tjiftjaf P c collybita. Herkenning bleek alleen mogelijk met DNA-analyses en daaruit kon worden geconcludeerd dat abietinus een schaarse doortrekker is.

Al in 1992 werd voorlopig geconcludeerd dat het werkelijke aantal van Siberische Tjiftjaf in Nederland aanzienlijk groter was dan op grond van het aantal gevallen werd aangetoond. Dit was destijds aanleiding om dit taxon niet langer te beoordelen (LM 66: 158, 1993). Daar moest de CDNA echter op teruggekomen na interventie van de Association of European Rarities Committees (AERC) (cf LM 67: 169, 1994). Op basis van het eerste genetische onderzoek werd dan toch besloten dat de soort sinds 1 januari 2012 niet langer wordt beoordeeld door de CDNA en is ook met terugwerkende kracht geen indiensoort meer (Dutch Birding 35: 357-379, 2013).