Broedt in Oost- en Noord-Zweden, Noord-Estland en Finland tot zuidelijke Witte-Zeekust; overwintert rond Rode Zee en in Oost-Afrika.

Baltische Mantelmeeuw kreeg voorheen soortstatus maar wordt tegenwoordig weer als conspecifiek beschouwd met Kleine Mantelmeeuw L fuscus graellsii (cf Sangster et al 1998, cf Ardea 80: 133-142,1992, Birding 27: 282-290, 1995). Tot c 1990 bestond er een voortdurende terugloop in het aantal broedparen van dit taxon zodat dit de enige bedreigde grote meeuw van Europa was. Over het voorkomen van dit taxon in Nederland bestaat nog steeds onduidelijkheid als gevolg van verwarring in het veld met donkerste Kleine Mantelmeeuwen L graellsii 'intermedius' (cf BW 11: 295-317, 1998, DB 21: 129-147, 1999, 1999, Limicola 13: 105-128, 153-188, 1999). 

Er zijn zeven terugmeldingen bekend van kuikens geringd in Finland (vijf) en Zweden (twee) die naar werd aangenomen dit taxon betroffen (DB 3: 55, 1981, cf Gierzwaluw 33: 93-126, 1995). Recentelijk is aangetoond dat het op zijn minst onzeker is of zelfs maar één van de ringterugmeldingen inderdaad een Baltische Mantelmeeuw betrof (DB 20: 6-10, 1998). Zo was een aantal afkomstig van gemengde broedkolonies waar ook andere soorten grote meeuwen broedden waardoor de kans bestaat dat geringde kuikens foutief gedetermineerd zijn. Dankzij nieuwe inzichten over herkenning van met name onvolwassen vogels (zie bijvoorbeeld DB 28: 140-164, 2006, DB 33: 304-311, 2011) zijn in 2001-15 liefst 35 exemplaren aanvaard, gemiddeld meer dan twee per jaar, hetgeen aangeeft dat het taxon minder zeldzaam is dan in de vorige eeuw gedacht.

Zeldzame vogels van Nederland [2001]; ABvdB [2016]